Spojrzała na nią. Wstała. Jestem Serpeen... A ty? Zapytała nowo-przybyłej, spoglądając na nią katem oka.

Już mówiłam... Serpeen! Powtórzyła swe imię. Usłyszała szelest w krzakach. Powoli wiedziała co to było. Wybacz, ale mama mnie wzywa... POwiedziała i pobiegła przed siebie.

Gdy Serpeen była już daleko od Meli, ta coś jej szepnęła do ucha, a potem jej powiedziała: Zaraz wracaj.... A córka pokiwała głową. Serpi pobiegła ku Meli.
//podkreslonym jestem Serp //
Podbiegła do małej lwiczki. Zaciekawiło ją coś, co było widać po minie. Jest już ciemno... Wiesz... ja chyba już pójdę. Strasznie tu chłodno, a z tego co pamiętam ma być nie długo burza! I w tym momencie rospętała się ta pogoda. Lwia skała jest nie daleko, biegnijmy! Zawołąłą z piskiem w głosie.
Skoczyła koło nich, rycząc przy tym. Miała bardzo rozciągnięty pysk, wiec wzięła w niego oba lwiątka. Pobiegła na lwią Skałę.